Ik heb me al duizend keer geërgerd aan het etiket “world”, omdat het hoe langer hoe minder iets voorstelt en holler wordt, naarmate de wereld blijkt te evolueren, maar bij gebrek aan alternatief -misschien moet ik er zelf eens eentje bedenken-, kleef ik het toch maar op deze plaat, waarvan, zo denk ik toch, over enige tijd zal blijken dat ze een nieuw tijdperk in onze muziekbeleving ingeluid heeft. Laat me even situeren: Bantou Mentale huppelt heen en weer tussen de straten van Kinshasa en de underground-scene van de wijk Château Rouge in Parijs. Het is een kwartet, op poten gezet door de Congolese drummer en songschrijver Cubain Kabeya, een kerel die de voorbije tien jaar betrokken was bij zowat elk belangwekkend project dat ui dat deel van Afrika onze richting kwam uitgewaaid: Staff Benda Bilili, Konono N°1, Jupiter & Okwess, Mbongwana Star….hij was steevast in de buurt van die dingen, die de sound van Jong-Afrika naar vandaag vertaalden.

Gitarist Chicco Katembo stond mee aan de wieg van Staff Benda Bilili en samen waren beiden betrokken bij het “Kinshasa One Two”-album van Damon Albarn. Zanger Apocalypse komt uit de entourage van Koffi Olomide, de ongekroonde keizer van de hedendaagse soukous en elektronicus Liam Farrell -ook bekend als “Doctor L.”- is een bleekscheet van Ierse komaf, met een heel bleke huid, maar een pikzwarte ziel en een curriculum waarin je Assassin kunt aantreffen, naast FFF, Tony Allen, Mbongwana Star, Nneka en Les Amazones d’Afrique.

Het was te voorspellen dat een band als deze, waarin zwart en blank elkaars kleur en wezen overnemen, niet aan de alerte scouting van het Glitterbeat-label zou ontsnappen en het is dan ook daar dat deze debuutplaat dezer dagen verschijnt.Die plaat is een lange, rauwe trip van een uur, waarin pompende bassen concurreren met hedendaagse Afrikaanse zangwijzen en ultra-Westerse elektronica en verstoorde gitaren. De muziek van Bantou Mentale pikt de draad op, waar Mbongwana Star en Staff Benda Bilili hem lieten liggen.

Dit is muziek van de stad, dit ademt “Parijs” uit elke porie en dan vooral het donkere en nachtelijke Parijs van de clubs, waarin Afrikanen het muzikaal voor het zeggen hebben. Dat betekent ook, dat de muziek behoorlijk politiek geladen is: opener “Zanzibar” en afsluiter “Sango” handelen over het uitzichtloze lot van veel vluchtelingen, Een song, getiteld “Boko Haram”, behoeft niet veel uitleg en verwijst overduidelijk naar de onderworpenheid en de slaafsheid van veel Afrikanen, “Syria” heeft het over de nutteloosheid van de oorlog-om-olie en in “Boloko” wordt de Congolese jeugd ertoe aangezet de gevangenis proberen te vermijden.

Naast dat politieke, is er ook veel ruimte voor pure, zorgeloze fun en voor het vooruitzicht dat er, ondanks alles, ooit een betere wereld komt, waarin de Bantou bevrijd zal zijn van de straf, die hij over zichzelf heeft afgeroepen door al het kwade dat hij de Batshua, dat oude pygmeeënvolk, ooit heeft aangedaan. Die spiritualiteit, die hang naar diepgang, samen met het bewustzijn over het heden en de hoop op een betere toekomst in een veranderde wereld, maken de kern uit van deze band, die met een muzikale taal, die ver af staat van alles wat we tot nu toe met Afrika associeerden, bezig is met het schrijven van de soundtrack van een hele nieuwe generatie, die niet meer blank zal zijn, noch zwart, maar die als merknaam gewoon het etiket “mens” zal dragen. Heerlijke plaat ! Nu alleen nog werk maken van dat”world”-etiket….

(Dani Heyvaert)